Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo. Botándoselle nos brazos. Bicouno agarimosamente. Sacou a túnica mellor e vestiulla. Púxolle un anel na man. Calzouno. Preparau un cuxo cebado para comelo. Fixo unha gran festa.
Ti sempre estás comigo e todo o meu é teu, que menos que celebrar unha festa cheos de alegría, xa que ese teu irmán estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo? (Lc 15, 1-3.11-32)
Porque para Deus non caben as excusas, só o perdón. Non cabe o rencor, só o amor... (A. Plaza, sj. Salamanca)
No hay comentarios:
Publicar un comentario