lunes, 16 de abril de 2012

Cuéntala 2012! SN

Inauguramos hoxe esta nova sección do blog, un espazo para todos aqueles que queiran gritar ó mundo algunha das cousas acontecidas durante estes días intensos de camiño e sobre todo de Pascua. Un lugar para deixar por escrito algún recordo, algunha risa, algo aprendido, algo escoitado... Estreamos este Cuéntala 2012! cun testimonio recibido durante estes días no noso correo. Agardamos os vosos comentarios no blog e se queredes que publiquemos algún dos vosos recordos destes días non tedes máis que envialos a nosa dirección electrónica: pascuaxove[arroba]gmail[punto]com 


Podría hablar de todos y cada uno de los momentos vividos durante esta Pascua,  momentos que quedarán en la memoria, otros que se olvidarán y como en todo, algunos que prefiramos olvidar, pues no hay nada que resulte perfecto.  
Sin embargo, lo que más importa es vivir la experiencia, todo lo que aprendimos en estos días. Algo que probablemente nos haga plantearnos cómo queremos vivir a partir de ahora, que nos impulse a actuar y a planear lo que queremos hacer o lo que queremos también cambiar en nosotros y en la vida que llevamos.  
Digamos que surge en nosotros algo que nos mueve, algo que al principio podemos no entender, pero que no es otro más que AQUÉL que más nos quiere y que desea que seamos felices. Lo fuimos conociendo estos días y averiguamos el por qué lo dió todo por nosotros 
Todos los días y celebraciones son importantes, pero sin duda, para mí el momento crucial es la Vigilia Pascual. En ella Él resucita y nosotros con Él, y eso se siente en el ambiente. En ese momento, te olvidas de las preocupaciones, los enfados, los prejuicios, las malas maneras…, en definitiva, te quedas sólo sintiendo todo lo bueno que hay en ti. Y sientes también el deseo de compartir lo vivido, para que otras personas puedan disfrutar de ese momento. Sientes ganas de sonreír, de abrazar, de querer a los demás con locura. Recuerdas además otras vivencias, otras personas con las que compartiste algo especial, a la gente a la que más quieres… Y te das cuenta también de que esto tan fuerte que experimentas no tendría sentido si no estuvieras con todas esas personitas que te acompañan, de las que guardarás siempre un bonito recuerdo, e incluso podrás a partir de ahí tener una nueva amistad con algunas. 
No cabe duda que eso te queda en el corazón, que puede que luego lleguemos a casa y hagamos un poco “oídos sordos” a lo que vivimos y sigamos como si nada; pero eso siempre quedará ahí, impulsándonos siempre a sacar lo mejor de nosotros mismos y a ser mejores personas, para ser más felices, como Él quiere que seamos.  
SEAMOS entonces, como dice una gran canción, CORAZÓN.  
Y para terminar, sólo mencionar una frase que tal vez muchos recordaréis de la Vigilia Pascual:  
“Tu corazón y el mío son uno. Juntos podremos cambiar el mundo. La paz contigo”. 
SEAMOS uno, SEAMOS corazón, porque VALE LA PENA SEGUIR, porque siempre queda la ESPERANZA, porque si es JUNTOS podremos CAMBIAR EL MUNDO. 
S.N. “Pascueir@ dende 2004” 

Sientes ganas de sonreír, de abrazar, de querer a los  demás con locura...


1 comentario:

  1. A Pascua este ano foi para min realmente algo diferente. Sobre todo porque a facía en plan xuvenil... e sobre todo, en plan de camiñante! Pero era o mesmo Señor de todos os anos... aínda que recoñezo que esta semana santa foi especial para min. Aínda hoxe non son capaz de expresar todo. Descubres que mentres te cansas e te gastas por fóra, por dentro fortaléceste, tanto na túa relación con Deus, contigo mesmo, cos demais,e incluso tamén coa natureza! E todo isto medrando en proporción directa.
    Ademais foi unha semana santa moi variada, uns días non se parecían aos outros: que teñen que ver Baamonde con Sobrado, con Arzúa, co complexo xuvenil do Monte do Gozo, ou con Santiago mesmo? En que se pareceron as celebracións que tivemos en cada un deses sitios? Creo que no externo en pouco, pero no esencial, en todo. "Un só Señor, unha soa fe, un só bautismo, un só Deus Pai" (cf. carta aos Efesios). Foi maravilloso compartir eses días con todos vós. Cada un sodes únicos e irrepetibles. Non puiden entablar unha relación tan profunda con todos. Pero ves claramente como cando nos fixeron romperon o molde. Cada un é único e irrepetible, e Deus mostra a súa bondade e a súa sabedoría en cada un. Tamén ver como somos a veces seres un pouco escangallados... -non só por fóra, especialmente por dentro-, pero como coa gracia de Deus, e con un algo que lle deixemos entrar, podemos morrer ao home vello e renacer ao home novo. Ben, pouco máis podo dicir. Non descarto escribir máis esperiencias, ou "baixar máis ao concreto", ás experiencias cativas, das cales a vida está formada. Camiño de Santiago, homo viator. Ultreia et suseia. Caminante, se hace camino al andar... Yo soy el Camino y la verdad y la vida, nadie va al Padre sino por mí (cf. Jn 14)...

    ResponderEliminar